Notker ‘de stotteraar’, monnik in Sint-Gallen, schreef in de negende eeuw muziek, en gebruikte neumen, een voorloper van ons notenschrift, om de intervallen en lengte van de noten aan te geven. In een nieuwe editie worden de handschriften getoond in combinatie met de muziek.

 

De editie toont vijf stukken in acht tot negen handschriften, nog altijd bewaard in Sint-Gallen. Voor elk stuk is de muziek gekoppeld aan de bladzijden van het handschrift; wanneer de muziek zover is, wordt automatisch de nieuwe bladzijde getoond, en als de gebruiker kiest voor een nieuwe bladzijde springt de muziekweergave ook naar de juiste plaats.

esequences

 

Van de teksten zijn daarnaast transcripties en vertalingen beschikbaar.

Een mooi idee!

Maar als je naar de editie kijkt springen toch de beperkingen in het oog. In de eerste plaats het ontbreken van de mogelijkheid tot vergelijken. Als je meerdere handschriften aanbiedt, zijn er kennelijk interessante verschillen tussen die handschriften. Maar het wordt de gebruiker op deze manier niet makkelijk gemaakt om ze te vinden. De pagina met projectinformatie geeft aan dat de muzikale reconstructie mogelijk werd door vergelijking van de handschriften. Waarom dan niet die mogelijkheid ook aangeboden aan de gebruiker?

Een tweede belangrijke beperking: waarom wel de tekst getranscribeerd, die met een beetje goede wil voor de lezer ook zonder dat wel te lezen valt (OK, soms dan), maar niet de neumen, waar het nu juist om gaat? Waarom niet een poging gedaan om tekst en neumen boven elkaar te plaatsen? Een een derde beperking: waarom niet een klein beetje meer toelichting? Wat zijn neumen? Hoe moet je ze lezen? Wat is de rol van het klooster van Sint-Gallen in de ontwikkeling van het neumen-schrift? In een project dat is uitgevoerd door maar liefst vier prof. dr.’s  is dat toch niet te veel gevraagd? Nu moet ik weer op eigen risico naar Wikipedia.

 

Peter Boot

Geplaatst in editie, middeleeuwen, Textualscholarship nieuws, weblog digital humanities

Comments are closed.